W dn. 7. lipca 2020 r. odbyło się kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki. Tym razem omówiliśmy powieść obyczajową Iwony Menzel pt. „Szeptucha”. Autorka na kartach powieści nakreśliła obraz malowniczego zakątka Polski – Podlasia, gdzie bocian kroczy z godnością do stawu, a na jego widok drą się oburzone żaby, gdzie pieją koguty, konie Wawrzyńca rżą na łące, kot leniwie wyleguje się na przypiecku, a pies kładzie mokrą mordę na kolanach. Menzel nakreśliła swój świat. Świat, który dobrze poznała i pokochała, pełen nadbiebrzańskich bagien spowitych mgłą magii i tajemnicy. W takiej scenerii umieściła swych bohaterów, i tych pozytywnych, i negatywnych. Było ich tak wielu, wszak bohater zbiorowy, których indywidualnie traktować było nie sposób. Musnęliśmy jednak kreacje Oleny i Wawrzyńca, gdy burzliwą dyskusję wzbudziło pytanie o jego propozycję (matrymonialną, czy biznesową?).

Autorka, co nadmienić należy, w sposób prześmiewczy ukazuje nam wieś za jaką tęsknimy, gdy pragniemy odpocząć od cywilizacyjnego zgiełku. Czy istnieje jeszcze prawdziwa wieś, skoro gospodarze pozbyli się już świń i krów, przerobili obórki na agroturystykę i w bluzkach z haftem, z chlebem i solą w ręku, czekali na gości. Co zatem mogli nam zaoferować? Menzel już parę wersów dalej podaje nam gotową odpowiedź – wieś malowniczą, bez gnoju, smrodu i much. A co najważniejsze (…) daje proste życie na łonie natury. Życie, o jakim wszyscy marzyli, gdzie w uroczej chałupie buzuje na kominku ogień, na kaflowym piecu wiszą sznury suszonych grzybów, podniebienie kuszą domowe naleweczki, kiszone ogórki, własnej roboty wędliny. Ciężką pracę pomija, wszak w całych Waniuszkach ostał się jeden rolnik. Jeden rolnik i jedna szeptunka.

Medycyna naturalna, leczenie za pomocą modlitwy i ziół ma w sobie coś wyjątkowego, magicznego. Może nawet trochę bawi nas okadzanie, palenie i zbieranie roślin. Ale czy jesteśmy w stanie tak bardzo zaufać znachorce, szeptunce, a nawet wiedźmie, by oddać się w jej ręce? W utworze Olena zostaje szeptunką pod wyraźną presją otoczenia!

Wnioski po lekturze nasuwały się same. Świat się zmienia, a my poddajemy się jego biegowi. Czy jednak fałszywe kreacje uchronią wieś od zapomnienia?

Pragniemy wyrazić podziękowania klubowiczkom: pani Zofii Bąk i pani Wiesławie Minkiewicz za przepyszne soki z lipy, czarnego bzu, głogu, którymi raczyliśmy się podczas spotkania, i podzielenie się z nami wiedzą o ziołach.

Kolejne spotkanie już niebawem.


Galeria zdjęć na stronie Biblioteki Publicznej w Kaliszu Pomorskim